Λευκή λήκυθος

Οι λευκές λήκυθοι ήταν ταφικά αγγεία του 5^ου αι. π.Χ., που χαρακτηρίζονταν από την υψηλή ποιότητα της ζωγραφικής απεικόνισης. Οι καλλιτέχνες απέδιδαν τις μορφές με αδρά περιγράμματα και πολυχρωμία πάνω σε λευκό βάθος, πιθανότατα μιμούμενοι τεχνικές της μεγάλης ζωγραφικής της περιόδου. Η θεματολογία ήταν στενά συνδεμένη με το θάνατο και τις νεκρικές τελετές.

Σε αυτή τη λήκυθο, που αποδίδεται στον λεγόμενο «ζωγράφο του Sabouroff», εικονίζεται γυναικεία μορφή – ενδεχομένως συγγενής του νεκρού – να θρηνεί μπροστά στο μνήμα, το οποίο αποδίδεται με βαθμιδωτή στήλη διακοσμημένη με ερυθρές ταινίες. Στη άλλη πλευρά του μνήματος βλέπουμε νεαρό άνδρα με πορφυρό ένδυμα, που παρακολουθεί τη γυναίκα χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Πιθανώς πρόκειται για απεικόνιση του ίδιου του νεκρού.

Οι σκηνές αυτές, που είναι συνήθεις στις λευκές ληκύθους, εμπλέκουν τον θεατή με ενεργό τρόπο στο έργο: ο θεατής βλέπει κάτι (τη μορφή του νεκρού) που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι πρωταγωνιστές της σκηνής.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
– Καββαδίας Γ. 2000, Ο ζωγράφος του Sabouroff, Aθήνα, 202 αρ. κατ. 241.
– Μπρούσκαρη Μ. 2006. Λήμμα καταλόγου αρ. 73, στο Χωρέμη-Σπετσιέρη Α. – Ζαρκάδας Α. (επιμ.), Μουσείο Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλοπούλου. Αρχαία Τέχνη, Αθήνα, 114-115.