Περίοδος Σύγχρονου Ελληνικού Κράτους

Ο 19ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από τις προσπάθειες συγκρότησης του νεοσύστατου κράτους, με τη δημιουργία δημόσιων δομών, σχολείων, οικονομικών υπηρεσιών, σωμάτων ασφαλείας κτλ., την ανάπτυξη των αστικών κέντρων και των λιμανιών (Αθήνα, Πειραιάς, Πάτρα, Σύρος κ.ά.) και τις πρώτες απόπειρες εκβιομηχάνισης. Ωστόσο η οικονομική εξάρτηση από τον εξωτερικό δανεισμό (που είχε ξεκινήσει την περίοδο της Επανάστασης) ήταν μεγάλη και συχνά οδηγούσε σε καταστάσες χρεωκοπίας και αυστηρού δημοσιονομικού ελέγχου.

Η επικράτεια της Ελλάδας διευρύνθηκε με τους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13) με την προσθήκη της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Κρήτης και των μεγάλων νησιών του ανατολικού Αιγαίου (Λήμνος, Χίος, Μυτιλήνη, Σάμος, Ικαρία). Όμως ο αλυτρωτισμός και η «Μεγάλη Ιδέα» οδήγησαν σε μετωπική σύγκρουση με την Τουρκία, η οποία έληξε με την τραγωδία της Μικρασιατικής καταστροφής και τον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων από τη Μικρά Ασία.

Το τέλος της δεκαετίας του 1940 βρήκε την Ελλάδα εδαφικά διευρυμένη, με την προσθήκη των Δωδεκανήσων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και πολιτικά διχασμένη λόγω του αιματηρού Εμφυλίου Πολέμου. Οι επιπτώσεις του Εμφυλίου έγιναν έντονα αισθητές τις επόμενες δύο δεκαετίες. Παρά την σταδιακή οικονομική ανάπτυξη, υπήρξαν κοινωνικές ανισότητες και διαχωρισμοί των πολιτών αναλόγως με την ιδεολογική και πολιτική τους ένταξη, καθώς και ανάμειξη των σωμάτων ασφαλείας στην πολιτική ζωή του τόπου, με αποκορύφωμα τη στρατιωτική δικτατορία του 1967-74.

Η αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 και η οριστική μετατροπή του πολιτεύματος σε προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία οδήγησαν σε μία μακρά περίοδο σταθερότητας και ανάπτυξης που είναι γνωστή ως Γ’ Ελληνική Δημοκρατία. Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση), αποτέλεσε παράγοντα ευημερίας και κοινωνικού εκσυγχρονισμού.