Πήλινη γυναικεία προτομή

Η αρχαία ελληνική τέχνη ήταν μια τέχνη της πολυχρωμίας. Τα γλυπτά, τα ανάγλυφα, τα ειδώλια και ορισμένοι τύποι αγγείων έφεραν πλούσια διακόσμηση με χρωστικές ουσίες ορυκτής προέλευσης. Για να σταθεροποιηθούν στην επιφάνεια του πηλού ή του μαρμάρου, οι χρωστικές ουσίες  αναμειγνύονταν με οργανικές κόλλες (π.χ. ρητίνη, κερί κτλ.). Τα οργανικά υλικά, όμως, έχουν μικρό κύκλο ζωής και όταν αποσυντίθενται παρασύρουν μαζί τους και τα χρώματα. Γι’ αυτό και η διατήρηση της χρωματικής διακόσμησης των αρχαίων έργων τέχνης είναι σχετικά σπάνια. Μόνο αν ένα έργο τύχει να ταφεί λίγο μετά την διακόσμησή του σε κατάλληλες συνθήκες (χωρίς οδειδωτικούς παράγοντες), υπάρχει περίπτωση τα χρώματα να διατηρηθούν αναλλοίωτα.

Μια τέτοια περίπτωση φαίνεται πως είναι η πήλινη προτομή της φωτογραφίας, που προέρχεται από βοιωτικό εργαστήριο του 6^ου αι. π.Χ. Σώζονται ευδιάκριτα: (α) η επιφάνεια του ψημένου πηλού (κεραμιδί χρώμα), (β) το υπόλευκο επίχρισμα που λειτουργούσε ως βάση για τη διακόσμηση και (γ) τα χρώματα που είχαν χρησιμοποιηθεί για να αποδώσουν τα χαρακτηριστικά των ματιών, τα χείλη, την κόμμωση, το ένδυμα, ακόμη και το περιδέραιο με το μικρότατο κυκλικό περίαπτο που φορούσε η νεαρή γυναίκα.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Βλασσοπούλου Χ. 2006. Λήμμα καταλόγου αρ. 41, στο Χωρέμη-Σπετσιέρη Α. – Ζαρκάδας Α. (επιμ.), Μουσείο Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλοπούλου. Αρχαία Τέχνη, Αθήνα, 64.