Γυάλινο αγγείο
Έως τους ελληνιστικούς χρόνους, η τεχνολογία κατεργασίας του γυαλιού ήταν σύνθετη, γι’ αυτό και τα γυάλινα αντικειμένα θεωρούνταν είδη πολυτελείας. Ωστόσο, τον 1ο αι. π.Χ. οι υαλουργοί της Συρίας ανακάλυψαν την τεχνική του φυσητού γυαλιού, η οποία άλλαξε τα δεδομένα. Η νέα τεχνική απλοποίησε και επιτάχυνε την κατεργασία του γυαλιού, ενώ ταυτόχρονα κατέστησε δυνατή την παραγωγή κάθε πιθανού σχήματος (σε αντίθεση με την παλαιότερη τεχνική του πυρήνα που επέτρεπε την παραγωγή ενός περιορισμένου αριθμού σχημάτων). Σύντομα η παραγωγή μαζικοποιήθηκε, με αποτέλεσμα τα γυάλινα σκεύη να γίνουν αντικείμενα καθημερινής χρήσης (βλ. βίντεο για την τεχνική του φυσητού γυαλιού).
Το φιαλίδιο της φωτογραφίας μιμείται μεταλλική οινοχόη και έχει κατασκευαστεί με την τεχνική του φυσητού γυαλιού. Αρχικά κατασκευάστηκαν το σώμα και ο λαιμός και διαμορφώθηκε το χείλος, όσο ακόμη το γυαλί ήταν ζεστό. Στη συνέχεια προστέθηκε η βάση, η λαβή και ο πλαστικός δακτύλιος που περιβάλλει τον λαιμό. Τέτοιου είδους μικροσκοπικά φιαλίδια χρησίμευαν για ως ελαιοδοχεία ή αρωματοδοχεία.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Ελευθεράτου Στ. 2006. Λήμμα καταλόγου αρ. 117, στο Χωρέμη-Σπετσιέρη Α. – Ζαρκάδας Α. (επιμ.), Μουσείο Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλοπούλου. Αρχαία Τέχνη, Αθήνα, 193.
Ελευθεράτου Στ. 2006. Λήμμα καταλόγου αρ. 117, στο Χωρέμη-Σπετσιέρη Α. – Ζαρκάδας Α. (επιμ.), Μουσείο Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλοπούλου. Αρχαία Τέχνη, Αθήνα, 193.
