Επιτύμβιο λιοντάρι
Το λιοντάρι κάθεται στα πίσω πόδια του και κοιτάζει κατευθείαν εμπρός, έχοντας το στόμα μισοανοιχτό, γιατί προφανώς παρίσταται να μουγκρίζει.
Οι ανατομικές λεπτομέρειες του κεφαλιού έχουν αποδοθεί ρεαλιστικά: Τα μάτια είναι μικρά και κάπως βαθουλωμένα, η μύτη πεπλατυσμένη. Το λεπτό, λυγερό σώμα με τη διόγκωση των μυών τον στέρνου και των ποδιών δείχνει ένταση. Η πλούσια χαίτη αποτελείται από πυκνούς, παχείς, ακατάστατους βοστρύχους που χωρίζονται μεταξύ τους με τρυπάνι, καλύπτουν το κεφάλι, το άνω μέρος της ράχης, το λαιμό και το άνω μέρος του στέρνου. Ένας θύσανος βοστρύχων εκτείνεται προς τα πίσω πάνω στη ράχη. Οι βόστρυχοι αποδίδονται χωρίς τις οξείες απολήξεις που συνήθως έχουν τα λιοντάρια του 4ου αι. π.Χ. από την Αττική. Η μακριά ουρά περνάει κάτω από το δεξιό πίσω πόδι και με οφιοειδή σχηματισμό απολήγει σε θύσανο πάνω στο δεξιό γλουτό.
Λιοντάρια καθιστά στα πίσω τους πόδια απαντούν συχνά στην αρχαία τέχνη, τα περισσότερα όμως στρέφουν το κεφάλι τους αριστερά σε αντίθεση με αυτό του Μουσείου Κανελλοπούλου που έχει αυστηρά μετωπική στάση, όπως το λιοντάρι της Αμφιπόλεως. Όλα τα λιοντάρια, πλην εκείνον της Περαχώρας, παρουσιάζουν ομοιότητα με αυτό του Μουσείου Κανελλοπούλου ως προς την ανατομική διάπλαση του σώματος, το λιοντάρι της Αμφίπολης ως προς τη διάταξη των θυσάνων της χαίτης στο κεφάλι και το λαιμό, ενώ ως προς τη μορφή της ουράς ένα λιοντάρι του πρώτου μισού του 4ου αι. π.Χ. στο Βρετανικό Μουσείο. Όπως όλα τα λιοντάρια, έτσι και του Μουσείου Κανελλοπούλου πρέπει να ήταν τοποθετημένο επάνω σε έναν τάφο, πιθανόν ενός γενναίου πολεμιστή, ως σύμβολο ηρωικού θανάτου.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Χωρέμη-Σπετσιέρη Α. 2006. Λήμμα καταλόγου αρ. 102, στο Χωρέμη-Σπετσιέρη Α. – Ζαρκάδας Α. (επιμ.), Μουσείο Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλοπούλου. Αρχαία Τέχνη, Αθήνα, 168-169.